Arat Dink

Derdimiz idam edilsinler, ille de hücreye atılsınlar değil. Hâlâ anlamadınız mı? Katillerin, canilerin siyasete atılırken utanacakları bir şehir, bir ülke istiyoruz.

“Üstüme ne vazife” dememiş. “Hoca sonra ne yapar ne düşünür, bu yüz öğrenci bana sonra hangi gözle bakar” gibi şeyleri kenara itelemiş. Tanıklığının sorumluluğuna sahip çıkıyor “içine babam kaçmış” diye düşündüğüm bu arkadaş. Saydam… Babam öldürülmemişti henüz.

Sen ve senin gibi dostların sözü, eylemi, tertemiz emeği umudumuzun kaynağı oldu hep. Babası ayan beyan bir kampanyayla hedef gösterilip, sonra da gözler önünde öldürülen bir çocuğun yüreğinde, daha o gün umudu yeşertebiliyorsa gücünüz, bir gün o güç adaletin zaferini de doğuracaktır biliyorum.

Devletin AİHM savunmasında şaşırtıcı bir şey yok. Bize tek araç “söz” kaldı. Sözümüze de göz diktiler. Diyorlar ki “Devlete katil deme”. Olur. Seri Katil.

Egemenlerin “İnkâr Hanı”nda konaklamaları geçicidir hep; o, hanın jeopolitik önemindendir, konjonktür baskısındandır, meşruiyet derdindendir. Zincirinden boşaldı mı “İkrar Evi”ne dönmek ister, evi gibi yoktur onun. Gönlünde yatan aslan kükrer: Yaptımsa yaptım; yine yaparım!