Ahmet Ergenç

Bir muktedirin gidip, yerini başka bir muktedirin alması özgürlük falan getirmeyecek. İktidarın sembollerini ve reflekslerini kullanmayınız. Tektipleştirici dayatmalardan uzak durunuz. Başka türlü bir şey istediğimiz.

Bu şenlikli tonu bozmadan Orwell’in o şahane ifadesini vermek yeterli: ‘Her şaka minik bir devrimdir.’ Tabii ki burada bahsi geçen ‘şaka’ ve müteakip ‘kahkaha’ apolitik eğlence araçları değil.

Ulus Baker, Godard'la alakalı bir yazısında Türkiye'de "politik sinema" yapılamadığından, bir politik sinema estetiği yaratılamadığından yakınıyordu. Babamın Sesi'ni izleseydi eminim severdi zira estetiğin ve politik derdin kaynaşıp içiçe geçtiği bir film bu, "aksanı" da cabası.

Bu aslında geç kalmış bir yazı, bir veda yazısı. Çünkü Seyyar Sahne grubu 2009'dan beri sergiledikleri "Tehlikeli Oyunlar"ı 27 Nisan'da son kez oynayacak. Bu yazıyı bir son uyarı işareti olarak görebilirsiniz, izlemediyseniz son oyunu kaçırmayın.

Mizgin Müjde Arslan babasını ve kendi geçmişini tanımak, bir yüzleşme hikâyesi yaratmak için bir yolculuğa çıkmış. Ve Mardin'in bir köyünde yaşanan travmaları kayda geçiren bir belgesele, "Ben Uçtum Sen Kaldın"a imza atmış.

Türkiye geçmiş katliamlarla "yüzleşmeye" çalışırken, vahşetin geçmişte kalmadığını suratımıza vurdu o F-16'lar. Bu sefer vahşet gökten yağdı - öyle bir yağdı ki kimse inkâr edemedi; o kadar çıplak bir vahşet ki hiçbir söylem politikası bunun üzerini örtemedi.

Levent Duran "Baba Bana Bıçak Al, Soğan Doğrayıp Ağlamam İçin" adını verdiği sergisinde ırmakları katledenleri lanetliyor, kapitalist düzeneğe saldırıyor, ultra-hız çağının eleştirisine de girişiyor ama tüm bunları bir kuş naifliğiyle yapıyor.