Kadına Ev Verilmez!

Van Kadın Derneği üyeleri iki haftayı aşkın bir süredir Van'ın dört bir yanında "Kadın Danışma Merkezi" için ev arıyordu. Ev kırsal bir bölgede olmalıydı; çevrede yaşayan kadınların kültürel anlamda karma bir yapıya sahip olması gerekiyordu; Van'ın yapısına göre mülteci ve sığınmacıların, zorunlu göçle gelmiş Kürt kadınlarının ve yerel Van halkının yaşadığı bir bölgede olmalıydı bu ev.

Kadın Derneği için ev arayan kadınlar, çaldıkları her kapıda büyük bir neşeyle karşılanıyorlar, ama ev sahiplerinin mutluluğu, evlerini kadınların tutacağını öğrenince sönüveriyordu. Çünkü ev, "Kadın Danışma Merkezi" olarak kullanılmak isteniyordu.

Evin tutulma amacı öğrenilince tüm moraller sıfıra iniyordu; çünkü onlara göre bizler "kaka kadınlar"dık ve bu mahalledeki kadınları zehirlemek üzere o evi kötü emellerimize alet edecektik. Hatta ilk kurban, ev sahibinin eşi olabilir, eşi olmasa bile komşularının eşleri feminizm hastalığına bulaşabilirdi.

"Aman dikkat edeyim, kirayı yüksek söyleyeyim, eyvah bu da tutmadı..." Ve şöyle konuşmalar:

-Ya başka birine söz vermiştim, ondan haber bekliyorum... En iyisi doğruyu söyleyeyim; biz ev veremeyiz.

-Neden? Öyle.

-Nasıl yani öyle?

-Ya mal benim değil mi, veremem!

-Peki.

Kadın Danışma Merkezi açmak üzere aradığımız ve ne zorluklarla işte burası olabilir dediğimiz evlerin sahipleriyle aramızda yukarıdaki gibi nice diyaloglar geçti. En kötüsü de eğer koca evde değilse kadınla aramızda geçen diyalogdu. Çünkü kadın, kadın kiracıları istiyordu evine, kadınlar eve daha iyi bakar diye. Olumlu başlayan sohbet, söz Danışma Merkezine gelince "Eee şey, ben bir kocama sorayım, öyle"ye dönüşüyordu. Kadının bu cevabı da toplumsal tüm problemleri ortaya döküyordu.

Tüm bunların yanında kadın eğer bizim yerleşmemizi izin verirse, erkek egemen sistemle kurduğu işbirliğinin bozulma ihtimali vardı. Çünkü o cici, ideal bir kadındı. Kocasına bizden yana olduğunu söylemesi gibi bir durum söz konusu bile olamazdı...

Başka ilginç bir durum daha yaşadık: Evde iki erkek kardeş ve eşleri yaşıyordu. Bizimle sadece kocalar muhataptı, belki kadından (kadından diyorum çünkü diğer kadınla tanışamadık, o içerde asli görevlerinden birini yapıyordu; çocukları doyuruyordu. Diğer kadın zaten gelmek zorundaydı, çünkü kocası bize çay getirmesini emretmişti) olumlu bir sözcük duyabiliriz diye, önce kadına yönelerek bu müthiş merkezi anlattık. Ancak, "Ya ne güzel, ne yararlı bir şey" gibi cümleler kurmasını beklediğimiz kadının tepkisizliği bizi çok şaşırttı.

O kadar insana evi tutma sebebimizi anlattık, ama hiçbiri beğenmedi. Ne yapsak vaz mı geçsek danışma merkezi kurmaktan?

Şaka tabii. Biz asla vazgeçmeyeceğiz. Nitekim geçmedik de. İstediğimiz evi sonunda bulduk. Üstelik ev sahibimiz, bir kadın! (ZÖ/SD/BB)