İlk Bomba İlkayı Vurdu

“Amerika ilk İlkay’ı vurdu” diyordu telefondaki ses. Günlerdir televizyona kilitlenmiş savaşı, ölüleri, yaralıları, bombaları, akşamları yeşil ışıklar arasında bombalanan şehirleri, harekat sirenlerini, büyük büyük generallerin açıklamalarını, sırıtkan Saddam görüntülerini artık yabancılaşma noktasına gelmiş izlerken, telefondaki ses, “Amerika ilk ilkay’ı vurdu” deyince aklıma ilk gelen İlkay’ın canlı kalkan olarak Irak’a gitmiş olması ihtimaliydi. Oysa dünyanın geri kalanında da hayat ve onun binbir yüzü tüm hışmıyla sürüyordu.

Bartın, Kastamonu ve Zonguldak’ta savaş karşıtı bir programla buluşacaklardı halkla. Cephede Piknik adlı oyunun günümüze uyarlanmış şeklini ve “Barış Oyun İçinde Oyun Barış İçinde” adlı çocuk oyununu sergileyecekler, İkinci Dünya Savaşı’nın ve Halepçe’nin fotoğraflarından oluşan bir fotoğraf sergisi açacaklar, nedense bugüne dek savaş karşısında görece sessiz kalan bu illerde bir ses olacaklardı ve bu sese katılacaklarla buluşacaklardı. Az kalmıştı. Bartın’a 10 dakika vardı.

Çarşambayı Perşembeye bağlayan gece zamanın dolduğu, Bush’un Saddam’a verdiği sürenin bittiği geceydi. Mustafa, İlkay’ın ne kadar kaygılı olduğunu anlatıyor. Sabah bir savaşa uyanacağımızı biliyorduk. İlkay “Nasıl yaşayacağız, Iraklı çocukların ölülerini göre göre nasıl yaşayacağız” diyordu. O bu ağırlığı bizlere bırakıp uçtu.

“Gitme vakti gelmiş” dersin

Hoşçakal diyecek kimse yokmuş

Gidersin

Dedi ve gitti İlkay. Bunlar onun kaleme aldığı son sözlerdi. Bartın’a 10 dakika kala, karlı havada kayıp takla attı otobüs. Amerika Irak’a bırakırken bombalarını, İlkay da ruhunu bıraktı geceye.

1989’dan bu yana Yenimeydan Sahnesi adıyla sahneye çıkan ekip bundan böyle İlkay Eser Tiyatrosu olarak selamlayacak izleyiciyi. 4 Nisan’da İzmit Sabancı Kültür Merkezi’nde bir anma günü düzenlenecek. İlkay Eser Tiyatrosu oyuncuları, İlkay’ın sözünü uçuracaklar gökyüzüne. Bombaların, silahların, mayınların ve dipsiz bir çaresizliğin hüküm sürdüğü coğrafyaya gönderecekler selamlarını .

Yıkıntılardan umuda

Onlarla tanışmam Celal Başlangıç’ın bir yazısıyla olmuştu. Deprem sonrası Yalova’da, Kocaeli’de, Adapazarı’nda, Düzce’de ve Bolu’da yıkıntıların arasından çıkıp umuda yelken açtılar kendi deyimleriyle.

Çocuklara çizgi film gösterimleriyle işe başlayan Yenimeydan Sahnesi oyuncuları, doğaçlama tiyatro çalışmalarına, paneller düzenlemeye, kapı kapı dolaşarak gençleri kahvelerden çıkarıp tiyatro grupları kurmaya, Özgür Üniversite ile ortak çalışmalar yürütmeye varıncaya dek, bölgede sosyal hayatın yeniden örgütlenmesi için çok ciddi adımlar atmıştı.

Mustafa Takmaz ve İlkay Eser ile tanışmam yine bu çalışmalarla bağlantılı olmuştu. Gönüllü yapılacak bir çalışmaya gösterdikleri ilgiyi ve şevki buralarda bulmak zordu. Yazdı buluştuğumuzda.

Mustafa Bey ile bir dahaki görüşmemizin böyle bir nedenle olacağını nereden bilebilirdik… (TS/BB)