Ben Yezdanım

Ben YEZDAN'ım... Annem beni doğurduğunda -evde ebe ile doğmuşum- göbeğimi Nazlı diye kestirmiş. Zor doğmuşum galiba. Bir süre adım konmamış. Sonra eski yıllarda iftihara geçen öğrencilerin kitabı varmış. Oradan bulmuşlar adımı. Yezdan koymuşlar. Farsça Allah demek. Müftüye sorulmuş, izin alınmış. Tabii benden izin almak kimsenin aklına gelmemiş. Kişi isminin özelliğini taşır der büyükler. O yüzden mi nedir, yalnız yaşıyorum. Öyle ya, yalnızlık Allah'a mahsus.

Hep mükemmel olmam beklendi

Aileme göre, el bebek gül bebek büyüdüm. Bana göre? Benden hep mükemmel olmam istendi. İnadına sanki, annemin istediği mükemmelliğe ulaşamadım bir türlü. O kendi gibi olmamı istedi her yaşında. Ben kendim olabilmek kavgası verdim. Daha doğrusu, kavgada olduğumu öğrendiğimde, çocuklarım delikanlı olmuşlardı. Biraz da onlar öğretti bana bir şeyleri.

Yirmi yaşında anne oldum

Hayatı çabuk çabuk yaşadım. Daha doğrusu ailem öyle istedi. İlkokulu on yaşında, ortaokulu on üç yaşında bitirdim. Kuran dersi aldım. Liseye gitmek için bir sene gözyaşı döktüm. On dört yaşında söz kestiler. Aynı yaz oğlanı beğenmeyip, ayırdılar. Liseyi bitirinceye kadar çok isteyenim olmuş, bana göstermediler. Lise bitti. Gözyaşları içinde üniversite imtihanına girdim. Aynı yaz, görücü usulü nişanladılar. Ankara Hukuk'u kazandığımda, gitme iznim olmadığını biliyordum. Yirmi yaşında anne oldum. Yirmi beş yaşında kocamı trafik kazasında kaybettim. Hamileydim, yaralıydım ama yaşıyordum. Ve iki çocuğum vardı.

Hayal kuramıyorum

Aslında kendimi daha fazla anlatmak istemiyorum. Çünkü ben her gün, her olayda başka bir kimliğimle karşılaşıyorum. Beni ben yapan öğelerimin tamamlandığını zannetmiyorum. Geriye dönüp baktığımda, başardıklarımı, öğrendiklerimi görüp, kendime "Aferin" diyebiliyorum. Hala daha öğreniyorum. Çünkü yaşıyorum. Eksiklerim pek çok. Hayata karşı açım. Hayal kuramıyorum. Daha doğrusu kendimle ilgili hayallerim hala çok kısır. Eksiklerimden biri de bu. Kendime karşı cimriyim. Bunu biliyorum. Yazmayı seviyorum. Ama inadına yazmıyorum. Çünkü düşündüklerimi yazmaya başlayınca onların aslında düşündüklerim olmadığını görüyorum. Çok ender de olsa, kendime bir hedef belirlemişsem eğer, ona ulaşmak için mücadele verebiliyorum. Çabuk pes etmem. En büyük mücadeleyi egolarıma karşı veriyorum.

Sizlerle perde açmak istiyorum

İncesi, kalını, fark edildikleri yerde yok olmaya mahkumlar. Benim için insan çok önemli. Tabiat, evren çok önemli. Yaşam çok önemli. Sizlerle beraber bütün bunları yazmayı istiyorum. En azından denemeyi istiyorum. Mükemmel olma gibi bir hırsım yok. Hiç bir beklentim de yok. Yalnızca yazmak, yazmayı öğrenmek, hayatımda yeni bir sahne ve sizlerle perde açmak istiyorum.