Naverokên bi miftegotina Suzan Samancı

Ziman di romanên Suzan Samanciyê de wek qadeke ku rastiya takekesî û civakî tê de digihêje hev, xwediyê qatek wateyî ya dewlemend e. Hêmanên wekî paşxaneya civakî, temsîliyeta jinê, çanda kurdî û psîkolojiya takekesî vî zimanî dike amûreke vegotinê ya piralî. Samancî bi şêwaza xwe ya sade, lê bi bandor, xwendevanên xwe vedixwîne pirsiyara şexsî,û civakî.

Romana “Payiz an Ziyab”, mîna di şevekê de, mirov li pêy hev çend xewnên nelihev, ji hev dûr, bibînê. Xeyal û rastî, xewn û xeyal; binheşî, dibe xeyal û xewn. Bûyerên ku diqewimin ji hev dûr in, dem û mekân ji hev dûr in, belê di heman demê de ne. Mirov nizane çima ew bûyer qewimiye û paşê çi bûye, çîrokeke ji serî heta binî ya hevgirtî tune… Ev şêwe, di vegotina wêjeyê de, şêweya cereyana “post modernîzmê” ye.

Romana Suzan Samanciyê ya nû "Mîrzayê Reben" her çiqas bi navê xwe di serîde dilê mirovan bişewîtîne jî, dema mirov dest bi xwendinê dike fikrên mirov digûhere.