Naverokên bi miftegotina Navenda Bîrê ya Berlînê

Pratîkên mîna hevkarî, hevaltiya dibistanê, rêhevaltiyê di nava hin têkiliyên civakî de derdikevin holê û mane li wan dibin.

Ji bo min tişta esasî ew e ku em dest ji pêkvejiyana bi ajalan re bernedin. Lewre em çawa nêzîkî ajalan bibin, em wisa jî nêzîkî civakê dibin.

Ti derew ne bêguneh in û ji ber ku “derewên” rojnameger dikin, “teşeyê dide civakê” bêhtir xetere ne. Ji ber ku binê pêkvejiyanê dikolin. Nahêle civakeke adil û wekhev ava bibe. Ma wezîfeya rojnamegerekî/ê ne xebata ji bo cîhaneke baştir e?

Em li Tirkiyeyê di nava faşîzmeke ximamî de ne, lê digel vê jî, têkoşîna hesabdîtinê ya bi raboriyê re ne bêxwedî ye, di vî warî de tecbûreyeke xurt a polîtîk heye. Divê em pişta xwe bidin vê tecrûbeya polîtîk û neçar bikin ku hemû klîkên ji nava dewletê daixivin, ji ya heyî zêdetir tiştan bikin û zelaltir biaxivin.

Afirînerî ne tenê di destê kesên jîr û jêhatî de ye, qabiliyetek e ku di li ba hemû mirovan heye û encameke çanda kolektîf a mirovan e.

Mirov dema werin ba hev hev, bi hev re kar bikin, piştgiriyê bidin hev, birêxistinkirin, sazkirina çandeke têkoşînê ji bo têkbirina nefretkirinê û sedemên hebûna wê gelekî girîng in.

Rastgiriya zêdegav di rastiyê de nûnertiya zêdegaviyê nake; nûnertiya berdewamiya rastgiriyê dike. Îdeolojiya lîberal a ku “xwezaya mirovan” bi gotinên rikeber, keysperest û yên weke wan penase dike û wê dixe bin kontrola xwe û tiştê çandî jî weke xwe nîşan dide, fermanê dide ku em ji tiştên kolektîf bitirsin.

Parêzer Kerem Dikmen, Berrin Demir, Emel Ataktürk, Fatoş Hacıvelioğlu, Tugay Bek ve Veysel Vesek, behs kirin bê ka di dozên ew dişopînin de necezakirin ziyaneke çawa dide dadê.