Naverokên bi miftegotina jiyan

Tişta nahêle mirov ji bin qalikê birînên xwe û hev, niha û dîrokê derkeve çî ye? Qey bindestî, xem û birînan li mirov dike mesken û hemî deriyan li ser mirov digire? Çî ye ya ku birîn û travmayan li dîlgirtiyan dike mal û hêlîn û nahêle jê bifirin?

Salek din jî ji kuna berîka me ketiye û çûye. Haya me jê çênebûye. Na, piştî ku çûye haya me jê çêbûye. Niha em dizanin û dibînin ku çilo xwe vediziye û çûye. Muhasebeya salê bikin heyran…Çi bû çi nebû. Beşdarê çibûy çi nebûy? Te çi xwend, çi nivîsî çi got? Çi nexwend çi nenivîsî, çi negot?

Qelsî û têkçûna kurdîtiyê di şexsê kesên ku em qet ji wan hez nakin de jî pêk bê, divê li xweşa me neçe. Hesta despêka yekîtiyê li gor min ev e. Ji ber ku dema têkçûnên kurdan li xweşa hev diçe, vîrûsa sadîzmê ya herî har û qirêj dikeve dewrê û dû re serê xwediyên xwe jî dixwe. Divê bi xwe jî. Yek na roj be, ya din dibe şîv! Em qet ji bîr nekin ku tişta wan/wê/wî dixîne, kurdîtiyê jî dixîne, tişta kurdîtiyê dixîne jî min/me dixîne. Herçî xaîn û xiyanet e jixwe qet hewce nake ku bê behskirin.

Ka bêje tu kî yî? Ji kîjan romana Dostoyevskî yî? Na. Ji romanên Helîm Ûsiv ,Bextiyar Elî û Bavê Nazê na. Niha ew na. Ji kîjan romana xopana Petersburgê yî? Berfa te ya ku ketiye ser ya Sîberyayê li ser kîjan serê te bûye kum û kolos? Erê gelek in serê te. Serê te yên ku bela ji wan kêm nabe. Ku bela pir bin ser jî pir dibin. Ne ji ber kêfê, ji ber serêş û belayan heyran, gelek seriyên te hene, em dibînin.

Zivistanek ecêb û xedar e. Zarok dicemidin. Zivistanek koçber e jî dîsa bo me. Hêvî tenê dimînin, dinya di ser mirina me re derbas dibe û wilo haziriya sersalê dike. Lê em ê bi pêlavên sor û kurdî li ser spîtahiya berfê bimeşin. Ji berfê heta newrozê bimeşin. Newroza xwe ji nû va geş kin. Dê ji ber meşa pêlavên sor û kurdî zemher û seqem bireve, agirê wê bigihîje asîman.

Ka bêje Pollyanna, ez ê bi çi awî dilê xwe amoj bikim? Mirovên qenc çima wiha nexweş dikevin û beden çî ye? Çima carna wiha dibe wek cezayek? Welle wek ceza ye. Her derê û her tiştê dêşîne. Dem dibe jehriyek li nêv damaran. Ka mirov dikare ji çiyê vê rewşê re şikir bike?

Gotin ne tenê gotin in, sotin in, sotik in. Disotînin her tiştî. Yan xwelî dimîne yan çemûr û herî. Ziman ne lastîk e, dengê ku bi ser mirov dikeve ne yê zirnê ye. Axaftin, bi rastî jî tiştek gelek muhîm e. Gotinên ku ji devê mirov difirin, pinpinîkên gelek hêja ne… An jî lazim e ku wek pinpinîkan bin, xweşik, sivik,hêja û watedar.

Dema ku Heraklîtos got, ”Qerekterê we qedera we ye”, erdnîgarî êdî ne “qeder” bû, an ji bo ku qerekter û cografya jî girêdayê hev bûn hewce nedît ta bi derzîyê ve bike û bêje wiha na wiha?

Dem diçe. Pelên zer diweşin bi ser me de. Çivîk koç dikin. Gotin dimirin. Em zîl didin ji bin axê.Perperok direvin havînê.Şaxên daran xwe ji ber çîrokên me ve tazî dikin û gazî Baba Tahir dikin.

Here serêşê, here. Êdî qet li me venegere. Tûrikê xwe yê tije gotinên rizîyayî, qutîka xwe ya tije bindestî, sandiqa xwe ya tije xeyalên mirî bigre û here. Here serêşê here. Rim û mertalên xwe yên şikestî û bindestîperestîya xwe bibe û here, qet li me venegere.

Derbarê mirina dadgerê 11emîn Daîreya Cezê ya Dadgeha Edliya Herêmî a Amedê Murat Ozcan de lêpirsîn hat destpêkirin.

Em ji wê kilamê hez dikin, erê. Tenê bêje “şervano”jî em dizanin ku behsa me jî dike, behsa jinan jî. Bes niha mijar ne ew şervantîya bi heybet û çek rext e. Niha ya ku şûrê xwe bilind dike, şervantîya me ya hundirîn e. Ew şervantîya bêdawî û bênavber û bêçek û rext!