Naverokên bi miftegotina Jean Paul Sartre

Sartre dibêje; “Niha dikarim xwe bikujim jî, dikarim fîncanek qehwe jî vexwim.” Û dixwaze bi vê mînakê rewşa me ya serwer a ku dikare tercîhan bike bîne bîra me. Erê. Em her tim dikarin xwe bikujin jî, dikarin fîncanek qehwe jî vexwin. Yanî hem fîncana qehwê hem jî xwekuştin tim li ber me, li ber destê me ye. Belkî ev herdû ji bo me şer jî dikin, kî dizane!

Yek ji van berheman “Jinên Qatên Bilind” a Helîm Yûsivî ye ku di çîrokên wî de bi têra xwe hêmanên surrealîzmê cih digirin û bêhna bûnewerînasîyê ji wan difûre. Bi xwendina çîrokên wî êşa xwe-bûyîna kurdan dipijiqe ser çavên xwîneran, ewqas ku hibr jî rengê êşê digire di çîrokên wî de.

Tevî ku bûnewerînasên weke Sartre, Heidegger, Kierkeggard, Nietzsche û çend kesên din nexwestine ku pergalekê ava bikin û li hemberî pergalbûnê derketibin jî talîya talî ji pergalbûnê nefilitîne û wan pergaleke weke bûnewerînasîyê ava kirîye.

Li gorî Sartreyî mirov ji zikmakî ve nabe tirsonek an jî qehreman. Piştî ku mirov tê dinyayê bi şûnde bi destê xwe, bi tercîha xwe dibe tirsonek an jî qehreman. Ev jî tê wê wateyê ku qedera her mirovî di destên mirovî de ye. Çê yan xerab, lê avakar şexs bi xwe ye.

Sartre û Saîd rewşenbîran li hemberî xefkên îktîdarê jî hişyar dikin. Ji ber ku her îktîdar ji bo cîyê xwe xweş bike pêwistî bi navgînan dibîne. Medya, xebatên zanistî an jî civakî, çandî, polîtîk û hwd. amrazên îktîdarê ne.