Zaman Neyi Değiştirdi?

Dicle Haber Ajansı İmtiyaz Sahibi ve Yönetim Kurulu Başkanı Zuhal Tekiner, 24 Aralık 2011'de "örgüt üyesi olduğu" iddiasıyla tutuklandı. Halen Bakırköy L Tipi Kadın Cezaevi'nde. KCK gazeteciler iddianamesinde, "örgütün amaçları doğrultusunda haber yapmakla" suçlanıyor. 1 Mayıs 2010'da İstanbul Taksim'de yapılan mitingi izlemesi ve haberleştirmesi, bu suçlamaya dayanak olarak gösteriliyor. Tekiner'e sorguda, "Kuzey Irak'ta PKK/KCK'nin düzenlediği basın konferansına katıldın mı?" diye sorulmuş, ancak onun pasaportu bile yok. Tekiner, 1 Eylül'de çıkan Tutuklu Gazete'ye "Zaman neyi değiştirdi" başlıklı bir yazı yazdı:

1996 yılında bir gece yarısı yüzleri mas­keli onlarca özel harekât polisi eşliğinde evimiz basılmıştı. Di­dik didik bir arama, ba­şımıza dayanmış oto­matik silahlar, neler ol­duğunu gözleyen şaş­kın, korku dolu bakış­lar.

Evde bulunan en kü­çük bir not kağıdından tutalım da ne bulmuşlarsa örgütsel bağ kura­bilme umuduyla el ko­nulmuştu.

1992-93 yıllarında babam İstanbul'a iş amaçlı gidip gelir­di. O dönemde yolda küçük bir Rus pazarı ile karşılaşınca, pazarı dolaşıp enteresan bulduğu bir küçük dürbü­nü, ilgimizi çeker diye, satın almış. Dürbünle tanıştığımızda gerçekten çok ilgimizi çekmiş, uzun süre bir oyuncak gibi oyalanmıştık.

Baskın esnasında dürbün, eve gelen polislerin de oldukça ilgisini çekti. Bir örgütsel bağ bulma hevesiyle babamla birlikte dürbün de gözaltına alındı.

Babam serbest bırakıldı. Bir süre sonra da açılan davada beraat etti. Yal­nız dürbün o kadar şanslı olamadı. 3 yılı aşkın bir süre sonra dürbünün ser­best bırakıldığı bir telefonla bize bildirildi. Babam gidip dürbünü ve salıver­me kâğıdını alıp geldi. Dürbüne, ilk tanıştığımız günden daha fazla ilgi gösterdik. Zira dürbün artık siyasi bir geçmişe sahipti.

Aradan yıllar geçti. "Geçen onca za­man neyi değiştirdi?" diye sormadan edemiyor insan...

Yıl 2011... İstanbul'un en merkezi yerinde yine sabaha karşı bir ev baskı­nı...

Bu sefer ellerinde tam otomatik si­lahları olanlar aşağıda, binanın önün­de bekletiliyor. Yüzlerinde maske yok.

Ya da eş zamanlı operas­yon olduğundan bize ge­lenlere maske kalmamış. Kapıda, arama yapılacağı söyleniyor, bunun için alınmış savcılık izni oku­nuyor. Delil oluşturması için de ellerinde bir kame­ra. Her şey kayıt altında.

İnsan ister istemez geç­mişte yaşadıklarını kafa­sında canlandırıyor. Bunu fark eden polis memuresi, "Artık eskisi gibi değil" di­yor.

- Yani eskisi gibi gözle­re siyah bant bağlamıyor musunuz?

- Yok.

- Elektrik?

- Yok.

- Falaka?

- Yok.

Sonra kendisi bu sorulara cevap ve­rirken yapmış olduğunun bir itiraf ol­duğunu fark ederek sohbeti bitiriyor. Bize de gidip yerinde görmek, merakı­mızı birebir gözlem yaparak gider­mek; sonuca ulaştırmak düşüyor. Evde yapılan aramadan sonra gözaltına alı­nacakların isimleri söyleniyor. Hep be­raber emniyete doğru gidiyoruz.

Varır varmaz gözlem yapmaya baş­lıyoruz. Tek tek konulduğumuz hücre­lerde birer kamera ile izlenmemiz de­vam ediyor. Bekliyoruz; olacakları tah­min etmeye çalışarak zaman geçiriyo­ruz.

Derken, birileri aynı eskiden oldu­ğu gibi tek tek alınıp götürülüyor ama gözleri bağlanmadan...

- Seninle biraz sohbet etmek istiyo­ruz.

- Avukatım da gelecek mi?

- Yok.

- Ben sohbet etmek istemiyorum.

- Peki olacaklara biz karışmayız.

Ardından sert bir çıkışla "götürün!" diyor.

Biraz kuşkucu yaklaşmayıp, söyle­diği ve çizdiği masumiyete inansan, gizli tanık olarak dosyaya eklenirsin.

"Canın sıkıldığında söyle arkadaş­lara, biraz sohbet ederiz" diye ekliyor.

"Bir anketimiz var. Sizlere daha iyi hizmet verebilmek için. Sadece birkaç soru" diyor.

"Yok, istemiyorum" dersen, "ör­gütsel tavır sergiledi" diyerek, kanı oluşturmak için dosyaya not düşülü­yor.

"Beni neyle suçluyorsunuz? Neden buradayım? Bir açıklama yapın" der­sen, "önce sen konuş, örgütle bağın ne? Kimden emir alıyorsun?" yanıtı ge­liyor.

"Bakın, beni burada haksız yere tu­tuyorsunuz. Bu, yasalara da ayları... Bundan dolayı yemek yemiyorum" de­diğin anda, tavır belli:

"Şahıs, gözaltında örgütsel tavır olarak açlık grevine girmiştir. Tuta­naklar ektedir."

Derken cezaevi, dört duvar ve başka bir dünya.

Altı ay sonra iddianame hazırlanıyor. dokuz ay sonra hâkim karşısına ancak çıkı­lıyor. Dosya ve iddianameler birbirinin aynısı. Poliste söylenenler yazılmış, çi­zilmiş, kopyalanıp yapıştırılmış.

Eşyalar üzerinde yapılan adli incele­me tamamlanıyor: Saç tokası, ayakka­bı bağı...

Elde edilen deliller üzerinde yapılan incelemelerde herhangi bir veriye rast­lanmıyor.

Tape 1:

- Eve gelirken ekmek alır mısın?

- Tamam. Başka bir şey lazım mı?

- Yok.

- Görüşürüz.

- Görüşürüz.

Tape 2:

- Merhaba.

- Merhaba.

- Saat 1'de basın açıklamamız ola­cak.

- Evet.

- Size de haber vermek istedik.

- Tamam. Nerede olacak?

"Yukarıdaki telefon görüşmelerin­de örgütün talimatlarının gizlilik dahi­linde aktarıldığı, şifreli bilgilerin veril­diği, örgüt talimatıyla haber takibi için muhabir gönderildiği tespit edilmiş­tir."

"Şahsın örgütün üst düzey yönetici­si olduğu tespit edilmiştir." İşte günü­müzde olan değişikliklerin özeti...

Artık çok kolay şekilde örgütün üst düzey yöneticisi olunabiliyor. Hatta örgütsel talimatları da haber kayna­ğından alabiliyorsun. Tabii örgütsel paylaşımı da ev arkadaşın veya yakı­nınla yapabiliyorsun. Tüm yasal hakla­ra sahip basın yayın kuruluşu da örgü­tün merkezi olabiliyor.

Günümüzle karşılaştırırsak yine en şanslı olan dürbün oldu. Aradan geçen yıllar trajik öyküleri yaşatmaya devam ediyor. Şimdi ise dört duvar arasında her şeye rağmen yaşama olan bağları­nı güçlü kılmaya çalışan insanlarla be­raberiz.

Burada nisanlar birbiriyle çok daha güçlü bağlar kuruyor. Ama bir de has­ta tutuklular var. Yanı başımızda be­denlerinin eriyip gitmesini, eli kolu bağlı izlemek zorunda kalmak, her şeyden çok daha zor. "Onlar için bir şey yapılmalı" sözünün ne kadar yeter­siz kaldığını, acılarına tanık olduğum­da çok daha iyi anlayabiliyorum.

Tüm kurum ve kuruluşlara sesimizi duyurabilmek için elimizdeki tek im­kân yazmak. Ama sonuç yok. Geriye dönüp baktığımızda hasta olmanın, ölümle yan yana olmanın bir önemi kalmıyor. Çünkü terör örgütü üyesi olarak yakalanıp cezaevinde tutulman çok daha önemli. Asıl başarıyı bu sağ­layacak ülkeye. Sözcükler, yaşananları anlatmak için yetersiz kalıyor. Ama yi­ne de umutlarımızı diri tutmak için kalemlerimiz ses vermeye devam edecek.

Bu vesileyle 1 Eylül Dünya Barış Günü'nün, bizleri daimi barışa ulaştır­ması dileğiyle...

Sevgiler, selamlar... (ZT/AS)

* Tutuklu Gazete'nin üçüncü sayısında, büyük kısmı hapiste olan 95 gazetecinin yazı ve karikatürleri yer aldı. Cezaevindeki 29 gazeteci ile hapisten çıkan beş gazetecinin yanı sıra "dışarıdaki" 43 gazeteci ve 10 meslek örgütü temsilcisi de Tutuklu Gazete için yazdı.

* Tutuklu Gazete'ye cezaevinden yazı gönderen gazeteciler ve karikatüristler: Ahmet Birsin, Barış Pehlivan, Barış Terkoğlu, Bayram Namaz, Bedri Adanır, Deniz Yıldırım, Erdal Süsem, Ertuş Bozkurt, Faysal Tunç, Füsun Erdoğan, Hatice Duman, Hikmet Çiçek, Hüseyin Deniz, İsmail Yıldız, Kenan Karavil, Kenan Kırkaya, Mazlum Özdemir, Mehmet Yeşiltepe, Miktat Algül, Mustafa Balbay, Nuri Yeşil, Sedat Şenoğlu, Sinan Aygül, Soner Yalçın, Şükrü Sak, Tuncay Özkan, Turabi Kişin, Turhan Özlü, Zuhal Tekiner, Ahmet Bilge ve Cengiz Çelik.