Diyarbakır'da yaşayan gazeteci İrfan Uçar, ilkokulda okuyan oğlunun anadili olan Kürtçe'yi bilmemesinin yaz tatilini birlikte geçirdiği Gaziantep'teki nenesiyle ilişki geliştirememesine yol açtığını söylüyor.
"Nenen Türkçe hiç bilmiyor, gel-git, çat pat dışında... Çocuk da Kürtçe bilmiyor. Yaz boyunca Antep'te birliktelerdi, nenesiyle bir bağ kuramadı, nenesine baktı durdu. "
"Özel okulda İngilizce, Almanca var Kürtçe yok"
Uçar İstanbul'da gazeteciyken evlendi, bir oğulları oldu. Şimdi 11 yaşında, ilköğretim beşinci sınıfta.
Çift evliyken Uçar'ın anadili Kürtçe, eşininki Zazaca olduğu için evdeki ortak dil Türkçe oldu. Dolayısıyla oğulları ne Zazaca ne de Kürtçe öğrendi. Boşandıktan bir süre sonra Uçar oğlunu Diyarbakır'a yanına aldı.
"İstanbul'da da özel okula gitti, şimdi de Diyarbakır'da özel okula gidiyor. Özel okulda Türkçenin yanı sıra İngilizce ve Almanca da öğreniyor. İngilizcesi iyi, Almancaya heves ediyor."
"Oğlum boykota katılmak istemedi. "
Uçar oğlunu bu yaz tatilinde Gaziantep'e babaannesinin yanına gönderdi. Tatil boyunca babaanne torunun birbiriyle bakışıp, kucaklaşıp, gülümseyip konuşamaması "dil"sizliği çarpıcı bir şekilde ortaya çıkarmış.
Kürt Dili ve Eğitim Hareketi'nin (TZP Kurdî) 20 Eylül'de başlattığı bir haftalık okul boykotu tam da böyle "dilsizlik" sorunlu bir yazı izleyen günlere denk geliyor.
"Oğlum arkadaşlarıyla buluşmak, okula gitmek istedi, boykota katılmak istemedi. Ben onu boykota kattım. Biraz zor da oldu. 'Boykot var, biz senin Kürtçe de öğrenmeni istiyoruz Özel okulun sana Kürtçe de öğretmesini istiyoruz, dedik."
Uçar, oğluna az da olsa Türkçe bildiği dedesiyle kısmen konuşabildiğini, anlaşabildiklerini hatırlatıyor. Babaanesi Türkçe, oğlu Kürtçe bilmediği için anlaşamadıklarını anlatıyor.
"Diyarbakır'da yeni kuşak Türkçe'ye heves ediyor. Şimdi oğlumu İstanbul'dan Diyarbakır'a getirmiş olmanın sıkıntısı içindeyim. Özel okullar nasıl İngilizce ve Almanca öğretiyorsa, hiç olmazsa şimdilik Kürtçe öğretecek sınıflar açması gerekiyor.
"Ama Kürtlerin talepleri sadece bununla sınırlı değil. Biz okulların Matematiği de Kürtçe öğretmesini istiyorum. Anadil özellikle aile bireyleri arasında hakiki bağlar kurmak için önemli."
Uçar, Diyarbakır'da yaşamak zorunda kalsa da çocuğunun kendisine "Diyarbakır'ı sevmiyorum, çocukları garip konuşuyor, ben de onları anlayamıyorum. İstanbul'a gitmek istiyorum" dediğini aktarıyor.
"Oğlum kayıp, elden gidiyor.". (EÖ)
