Ezberi Bozmak ve Paylaşabilmek

5-6 Temmuz tarihlerinde Ankara’da düzenlenen Demokratikleşme ve Kürt Sorunu Konferansı, beklenen bazı katılımcıların ve Mecliste bulunan siyasi parti temsilcilerinin katılmamasına karşın, yıllar sonra bir ilk adım olarak toplanması ve sorunun varlığının sivil toplum kesimlerince dillendirilmesi açısından önemli bir toplantıydı.

Daha çok tahlillere ve gelecek tahayyüllerine bağlı konuşmalar, ancak “ne yapılmalı” sorusunun yanıtının verilmemiş olması, Konferansı tehlikeli bir konuma sürükledi. Şimdi biz, bu konferansı gerçekleştirenler, çağrıcılar ve katılımcı demokratik kitle örgütleri ve sivil toplum kuruluşları, Türkiye’nin demokratikleşmesinde en büyük ve en çetrefilli sorunu oluşturan Kürt sorunu konusunda “evet konuştuk, rahatladık” mı diyeceğiz yoksa, “artık birbirimizi anladık, Kürt sorununun çözümü konusunda kendi sorumluluklarımızı ve güçlerimizi birleştirerek kolektif bir yol haritası oluşturabiliriz” mi diyeceğiz.?

İntihar ediyorlar

Biz Kürt sorununu yalnızca kendi dışımızdakilere ihale ederek çözümünü bekleyemeyiz. Atılacak somut adımlarla bu ülkenin demokratikleşmesinde belirleyici gücü oluşturabilecek potansiyellerimizi hayata geçirebiliriz.

Özellikle bölgeden doğru gelen insan hakları ihlallerine ilişkin raporlar, sorunun boyutları ve yapabileceklerimiz konusunda bize yön gösteriyorlar.

Bölgede genç kadınlar ve erkekler hiç durmaksızın intihar ediyorlar. Yerinden edilmiş ve insanlık onurları hiçe sayılmış milyonlarca insan halen yersiz ve yurtsuz. Keyfi uygulamalar alabildiğince sürüyor.

Çözümsüzlük çözüm zihniyeti

Olağanüstü Hal (OHAL) uygulaması kalkmış olmasına rağmen Bölge’deki bazı iller de yaşam olağanüstü tedbirlerle yönetiliyor. Güvenlik insan hak ve özgürlüklerinden ve demokrasiden önce geliyor. Sayıları 60 binlere varan köy korucularına verilen silahlar geri alınmıyor ve Bölgede çatışma ortamı potansiyelini daimi kılacak bir paramiliter güç kalıcı hale getirilmeye çalışılıyor.

Kara mayınları ve sahipsiz bombalar çocukların hayatlarını ve geleceklerini ellerinden alıyorlar. Kültürel hakların kullanılması uygulamada halen yasak. Bölge’nin kaynakları üzerinde yolsuzluklar hiç soruşturulmuyor, üstleri kapanıyor.

Hükümetler sorunu görmezden geliyor ve militarist zihniyetle çözüme ulaşmayı yani başka bir deyişle çözümsüzlüğü çözüm olarak önümüze koyuyorlar. Peki biz bunlara seyirci mi kalacağız?.

Gücümüz var

Her birimizin, kurumlarımızın ve örgütlerimizin sorması gereken tek soru, “Ben ne yapabilirim? Daha sonra da hadi yapalım ve takipçisi olalım”dır. Hep birlikte Bingöl’e, Şırnak’a gidelim. Bu ülke topraklarında kurulu yaşamların gerçek sahiplerinin kim olduğunu gösterelim.

Boşaltılmış bir köyün yaşamının yeniden örgütlenmesi için mesleklerimizi, kapasitelerimizi, olanaklarımızı seferber edelim.

Bütün bunları yapmaya gücümüz var. Bizi zayıflatan tek şey ise bizim ezberlerimiz. Ezberleri bozmak ve ortak bir cephe yaratmak ise yine bize düşüyor. Paylaşamadıklarımızı bir tarafa bırakılım ve paylaşabileceklerimizi çoğaltalım. (FS/NM)

* Feray Salman İnsan Hakları Derneği Genel Sekreteri.