Deniz Gezmiş'in kardeşi Hamdi Gezmiş hayatını kaybetti

Can Dündar'ın "Abim Deniz" kitabında Hamdi Gezmiş anlatıyor:

"Deli oğlan"

Deniz abim, 1.91 boyuyla ayak parmaklarının ucuna yükseldiğinde başı neredeyse evin tavanına ulaşırdı. Arada bu vaziyette mutfakta iş yapan annemin arkasından sessizce yaklaşırdı. Annem farkına varmadan arkaya dönüp birden o şekilde yukarıdan bakan abimi görünce korkar, "Deli oğlan" diye söylenirdi. Sonra birbirlerine sarılırlardı.

Ana oğul birbirlerini çok severlerdi. Deniz abim annemin üzülmesini hiç istemezdi. 6 Mayıs'taki son mektubunda babama hitaben "Annemi teselli etmek sana düşüyor" demektedir.

Evladının idamından sonra çok acı çekti annem. Abimin üzerinden çıkan harka, postal ve diğer giysileri zaman zaman havalandırmak için gardıroptan çıkardığında, onları sevip okşayarak gizli gizli ağlandığını ve bunlarla konuştuğunu görüyordum.

"Tatlı kavgası yapardık"

Çok canlı, neşeli, hayat dolu bir insandı. Şaka yapmayı severdi, Hani daha sonraki konumu itibarıyla çok ciddi olmasını beklersiniz değil mi? Öyle birisi değildi. Mahallede büyük küçük herkesle arkadaştı. Bütün komşularımızın sevgisini kazanmıştı. Akşam eve dönen büyüklerin ellerindeki fileleri taşımalarına yardım eder, derdi olanların yardımına koşar, yazın mahallerinin delikanlıları ve kızlarıyla sandala binmeye, yüzmeye giderdi.Bana da ders çalışmamı tembihler ama dayatmazdı. Okuldan eve geldiğinde yaptığımız tatlı kavgalarını hatırlıyorum. İkimiz de tatlıyı severdik. Annem bir tencere sütlaç yapardı. Ben okuldan sütlaç hayali kurarak koşa koşa gelirdim. Buzdolabını açıp bakardım ki, bitmiş. "Ya abi nasıl olur, nasıl bitirirsin!" diye saldırırdım üstüne... Boğuşurduk altlı üstlü...

Sorunda pes eder, "Tamam al şu parayı, git pastaneden ye" derdi.Arada ben de ona parar verirdim. Ben hep tasarruf eğilimliydim. Harçlıklarımı hep biriktirirdim. O da bunu bilirdi. Kendi parasını ihtiyacı olan arkadaşlarına dağırtır, parasız kalınca da bana gelip "Ya Hamdi param bitti, bana borç verebilir misin?" derdi. "Tamam" derdim ama öyle hemen vermezdim. Bir senet tanzim eder, imzalatırdım orada... Ve o parayı kesinlikle geri alırdım. O da "Ver senedemi" diye dalga geçerdi.Hani Atilla İlhan onlar için yazdığı şiirde "Güneşten ışık yontarlardı/Sert adamlardı" diyor ya.. Belki eylem içinde sertti abim ama gündelik hayatında cıvıl cıvıl bir insandı.

Sıcaklığını, sempatikliğini, şakacılığını hiçbir koşulda, hapishane ortamında bile terk etmemiştir.

"Acaba yurtdışına mı gitse" teklifi

Bir gün evimize iki sivil gelmişti, belki emniyettendi belki MİT görevlileriydi. ... Babama yine takibe geldiklerini sanıp "Deniz hapiste, biliyorsunuz" dedi.

"Yok biz başka bir konu konuşmak istiyoruz" dediler. Bunun üzerine içeriye buyur ettik, girdiler. Annem, babam ve ben vardık. Oturduktan sonra "Başbakanımız bu eylemlerden çok rahatsız, acaba bir çözüm bulabilir miyiz, bunu görüşmeye geldik" dediler. Başbakan, Demirel o dönem. Merakla bekliyorduk.

Babam "Biz de üzülüyoruz. Ben evladımın ziyan olmasını istemem" dedi. Bunun üzerine sivillerden biri "Acaba yurtdışına gitse, Avrupa'ya, mesela İsviçre'ye gitse. Orada masraflarını devlet karşılasa..." diye ağız yokladı.

Babam anladı teklifi. "Tabii yurtdışında tahsil görmesini çok isterim. Burada canından olmasındansa dışarıda okumasını en başta ben arzularım. Ama kabul eder mi etmez mi, bilemem. Zor görünüyor" dedi. Yine de teklifimi abime ileteceğine söz verdi. Adamlar sevinir gibi oldu. "Başbakanımız önümüzdeki günlerde İstanbul'a gelecek. Bir olumlu cevap alırsak kendisine iletiriz. Gerekli işlemlere başlanır" dediler.
Babam bu teklifi abime iletti.
Abim güldü.
"Dalga mı geçiyorsun baba" dedi. Geçti. Üzerinde bile durmadı.