Կան երեք ընկերներ: Այս երեք ընկերները ամառ օր մը, կը ստիպուին ոտքով ճամբորութիւն մը ընել: Մէկը թուրք է, միւսը քիւրտ է, միւսն ալ հայ: Սակայն հայ եղողը նոյն ատեն տէր հայր մըն է: Տաք է, քիչ ետք կը ծարաւին: Շրջակայքը ջուր չկայ: Այգիներու հասուն եղած ժամանակներն է: «Երկու ողկոյզ խաղող ուտենք ալ քիչ մը թռչենք մեր քիմքը», ըսելով կը մտնեն այգի մը: Այգիին տէրը թուրք մըն է, սակայն անոր չեն տեսներ: «Գինը որքան որ է, կը վճարենք», կ'ըսեն եւ ուտելու կը սկսին: Այս ընթացքին այգիին տէրը կու գայ, կը տեսնէ որ երեք հոգի իր խաղողները կ'ուտեն, կը զայրանայ, սակայն կը մտածէ թէ երեք հոգիին հետ չի կրնար գլուխ ելլել: Տէր հոր սքեմէն կը գուշակէ որ հայ է: Միւսին խօսածէն կը գուշակէ թէ քիւրտ է, երրորդն ալ թուրք է:
Կը դառնայ հայուն կ'ըսէ «նայէ՛, այս մարդը թուրք է, իմ արիւնակիցս է, իրեն համար հալալ է: Այս ալ քիւրտ է, կրօնակիցս է: Դուն ինչո՞ւ կ'ուտես իմ խաղողներս»: Պատասխանատուութիւն չկրելու գաղափարը թուրքին եւ քիւրտին խոշին կ'երթայ: Մարդը տէր հոր լաւ մը կը ծեծէ: Մարդուն վրայ վիճակ չձգելով, կը զգետնէ զինք: Այգիին տէրը քիչ ետք կը դառնայ քիւրտին ու կ'ըսէ, «իսլամ ըլլալով, ինչո՞ւ անտէր այգին կը մտնես, այս մարդը արիւնակիցս է, եթէ կերած է, անուշ ըլլայ, քանի որ ան թուրք է, եղբայրս է», լաւ մը անոր ալ կը ծեծէ եւ կը զգետնէ: Թուրքը կը հաւնի այս վիճակը անշուշտ: Քիչ ետք կը դառնայ թուրքին, «լաւ, հասկցանք որ թուրք ես, արիւնակիցս ես, կրօնակիցս ես, բայց առանց տիրոջը ներկայութեան, այգի մը ինչպէ՞ս կրնաս մտնել» ըսելով, անոր ալ կը սկսի ծեծել: Թուրքը դէմքին հարուածով երբ գետին կ'յինայ, քիւրտին կը դառնայ եւ կ'ըսէ՝«մենք պէտք չէ թոյլ տայինք որ տէր հայրը ծեծուի»:
թարգմանութիւն՝ Վահագն Քէշիշեան (VK/EA)
Türkçe çevirisi |
Papazı Dövdürmeyecektik Üç arkadaş bir yaz günü yaya olarak yolculuk yapmak zorunda kalmışlar. Arkadaşlardan biri Türk, biri Kürt , biri de Ermeni’ymiş. Ermeni olan aynı zamanda papazmış. Sıcak sebebiyle bir süre sonra susamışlar ama etrafta su yokmuş. Bağlarınsa olgun zamanıymış. “İki salkım üzüm yiyelim de ağzımız ıslansın” diye bir bağa girmişler. Bağın sahibi olan bir Türk’müş. Ama onu görmemişler. “Kaç paraysa veririz” diyerek yemeye başlamışlar. Bu sırada bağın sahibi gelmiş. Bakmış üç kişi üzümünü yiyor. Fena bozulmuş ama üç kişiyle başa çıkamayacağını düşünmüş. Birine bakmış, kıyafetinden Ermeni ve papaz olduğu belli. Diğerine bakmış, konuşmasından Kürt olduğunu anlamış. Üçüncüsü de Türk. Dönmüş Ermeni’ye demiş ki: “Bak bu adam Türk. Yesin malımı, benim kanımdır. Helali hoş olsun. Bu da Kürt’tür ama din kardeşimdir. Sen niye yiyorsun benim üzümümü?” Bu laf üzerlerine sorumluluk yüklenmeyen Türk ile Kürt’ün hoşuna gitmiş. Adam, papazı dövmüş. Kıpırdayacak hal bırakmamış, yere uzatmış. Bağ sahibi biraz sonra Kürt’e dönmüş ve demiş ki: “Müslümansın da niye sahipsiz bağa giriyorsun. Bu adam benim kanımdan, yediyse afiyet olsun. Çünkü o Türk’tür, kardeşimdir.” Bağcı bunun üzerine Kürt’ü de dövüp yere sermiş. Bu durum Türk’ün hoşuna gitmiş. Biraz sonra Türk’e dönüp “Tamam anladık Türk’sün. Aynı kandanız, aynı dindeniz ama sahibi olmadan başkasının bağına girilir mi?” diyerek Türk’e vurmaya başlamış. Türk yumrukla yere yuvarlanınca Kürt’e dönüp “Biz” demiş, “Papazı dövdürmeyecektik.” Sarkis Çerkezoğlu’nun aktarımı (Hatırlıyorum, Yahya Koçoğlu, Metis, 2003) Çeviri: Vahakn Keşişyan |