babamın sesi/dengê bavê min etiketli haberler

Nasıl ki Batılılaşma süreçleri Türk filmlerinin anlatılarını, temsil rejim ve stratejilerini, sinema tartışmalarını, seyirciyle filmler arasındaki ilişkiyi önemli ölçüde belirliyorsa, Kürt meselesi de Kürt filmlerini benzer biçimlerde belirliyor.

Ulus Baker, Godard'la alakalı bir yazısında Türkiye'de "politik sinema" yapılamadığından, bir politik sinema estetiği yaratılamadığından yakınıyordu. Babamın Sesi'ni izleseydi eminim severdi zira estetiğin ve politik derdin kaynaşıp içiçe geçtiği bir film bu, "aksanı" da cabası.

Bugün Maraş Kürtçesi'yle, Kürtçenin dibe vurduğu bir bölgeden Babamın Sesi gibi Kürtçe bir film, üstelik başarılı ve ödüllü, film yapılıyorsa, devletin ve Kürtlerin titreyip kendine gelmesi gerekiyor! Kürtçe "en zayıf halkada" bile kendini varetmeye çalışıyor.

Babamın Sesi'nin yönetmeni Doğan, bu filminin bir bakıma "İki Dil Bir Bavul"un devam filmi olduğunu söylüyor: "Anadil sorunu yaşayan, okula ilk başladığı anda dil sorunu yaşayan, okula ilk başladığı anda Türkçe bilmezken Türkçe okuma-yazma öğrenmek zorunda kalan çocukların derdi bu."

Bir film düşünün. O filmin büyük bölümü Kürtçe olsun ve o filmin hem yönetmeni hem de oyuncusu yıllar önce üniversitelerde “Anadilinde Eğitim” istedi diye okullarından uzaklaştırılan öğrencilerden biri olsun ve şimdi geri dönsün.