Hapis Gazeteciler 'Suç'larını Anlatıyor

Yaşanan genel süreçle alakalı, bölgede ve Türkiye'de Demokratik Kürt Hareketini tasfiyeye dönük sözde "KCK" operasyonları adı altında siyası soykırım kapsamında alındım. Bunlar çözümsüzlüğü derinleştiren yaklaşımlardır.

Üç hayalim vardı; gazeteci, hukukçu ve tiyatrocu olmak. Tiyatro ile de ilgilendim. Birçok oyunda rol aldım, yönettiğim oyunlar oldu, sahne tozu yutmak nasip oldu. Kısmette varsa birgün hukukçu da olacağım elbette.

Haber seyahatleri, telefon görüşmeleri, yargılandığım ve beraat ettiğim Karayılan röportaj, gazetemiz çizeri Halil İncesu ile telefonda görüşürken yaptığım hükümet eleştirisi "suç" unsurları arasında yer aldı.

Hücre içi aramalar, her yerde kameralar, el konulan mektuplar, kitaplar, gazeteler, yasaklar, soruşturmalar, cezalar, akmayan sıcak sular, akan çatılar, yanmayan kaloriferler, hapishane içinde hapishaneler...

Cep telefonum olmadığı halde telefon kayıtlarımın olduğu iddia edildi. Cep telefonum yok, rahatsızlığım nedeniyle kullanamıyorum, beynimde su birikmesi var. Zorlama kayıtlar, zorlama fotoğraflar üretildi.

İlk yakalandığımda dışarda pek öyle yeterince sahiplenme olmadığı kanaati hâkimdi en azından bize yansıyan oydu. Ama 2011'de olumlu bir sahiplenmenin olduğunu söyleyebilirim.

Gazetecilik pratiğimi, 1992'de katliam haberlerini okuma-yazması olmayan köylülerimize toprak bir damın üstünden yüksek sesle okuduğum Özgür Gündem'le başlatıyorum, o zaman ilkokul dördüncü sınıf öğrencisiydim.

Birkaç aylık dergicilik sürecini saymazsam, "gazetecilik" maceram 1994'te yayın hayatına giren haftalık Atılım Gazetesi ile başladı. 1970 Ağrı-Patnos doğumluyum, Wan'da büyüdüm. Elektronik okudum.

Savcılık ve nöbetçi hâkimlikte gizlilik kararı nedeniyle suçlamaları bilmiyorduk. Yurt dışı seyahatlerim, gazetecilik faaliyetlerim ve katıldığım etkinliklerde yaptığım konuşmalarla basına verdiğim mülakatlar soruldu.

Gazeteciliğe 7. Gündem'de başladım, bir yıl sonra DİHA'ya geçtim, 20 Aralık 2011 sabahı gözaltına alındım, DİHA'dan 20'ye yakın arkadaşla birlikte. DİHA büroları basıldı. Bilgisayarlarımıza, fotoğraf makinalarımıza el konuldu.

Ağır kış koşullarından sonra havalar güzel. Bugün havalandırmaya sandalyeyi çıkardım, üzerine çıktım. Güneşin değdiği yere dokundum. Bahar yakındır.

Polis "Sana mı kalmış terörist cenazeleri" diyerek çıkıştı. "Ne yani ben haberlerimden dolayı mı buradayım?" soruma "elbette, senin yaptığın haber teröristin yarattığı tehlikeden daha büyüktür" karşılığını verdi.

Biz daha neyle suçlandığımızı dahi bilmeden, siyasi iktidar karşısında meslek mensuplarını ayakları altına alan meslek kurtları "Terör Pres" manşetleri atarak düşünce ifade özgürlüğüne yönelik bu saldırıya çanak tutabildi.

1976'da Van' ın Özalp ilçesinde doğdum. Eğitimimi Van'da tamamladıktan sonra 2003'de Dicle Haber Ajansı (DİHA) Van bürosunda çalışmaya başladım.

Şernex'in Elkî ilçesinin Bêzal köyünde, daha doğrusu yaylada 1980'de doğdum, 19 yaşında Özgür Gündem'de çalışmaya başladım, Sonra Özgür Halk, ve Genç Bakış-Yurtsever Gençlik dergileri...

İfade vermedim. Çünkü neden gözaltına alındığımı ve iddialar hakkında hiçbir şey söylenmedi, bilmiyordum. Telefonumda ve bilgisayarımda, CD'lerde delil olabilecek hiçbir şey bulamadılar, aileme iade ettiler hepsini.

Savcılıkta birkaç soru soruldu. Roj TV ile ne ilişkin var? Bizden iki ay önce tutuklanan birkaç Barış ve Demokrasi Partisi ilçe başkanını tanıyor muyum? Telefonumdaki bazı numaralar kime ait?

İsmail Yıldız tiyatro okudu; muhabir oldu, haberler, röportajlar yaptı, kritikler yazdı, Kürtçeden ve Kürtçeye çeviriler yaptı, tiyatro grubu kurdu, Kürtçe oyunlar sahneledi, kısa film çekti, Qıjıka Res dergisini çıkardı.

Bu satırları iletişim ve haberleşme cezamızdan dolayı iki ay gibi bir süre geç yazmak zorunda kaldım. Aynı şekilde beş ay gibi bir süre görüş cezamız halen sürüyor. 21 Aydır buradayım. Tanıkken sanık oldum.

Ve bir bayram sabahı saat 05.00'de kapılarım kırılırcasına açıldı. Büyük oğlum hiç rahatsız olmadan yatıyordu. Ortanca oğlum nefret edercesine özel harekât timlerine bakıyordu. Onlara ''babamı götürmeyin'' der gibiydi.