Dulun Şansına Gece Kısalır

3 Şubat 2001 günü 111 yıllık tarihi Büyük Londra Oteli 'nden çıkıp eksilmeyen heyecanımla, ülkemiz haberciliğinde tarihi bir misyon üstlendiğine inandığım Bağımsız İletişim Ağı (BİA)'nın Proje Yürütme Kurulu toplantısına katılmak üzere Beyoğlu'ndaki Nuru Ziya Sokağındaki çatımıza gidiyorum. Sokağın adı dilimizdeki tüm aydınlık çağrışımları sinesinde bulundurmasına karşın, az sonra bir binadaki levhayı görerek irkiliyorum: Masonlar Derneği

Toplumda genellikle gizemli , hatta karanlık imajı olan bu Derneğin, hem"Nur", hem "Ziya"lı bir yerde olmasını anlayamıyorum.

Acaba alırlar mı?

İçimden, hemen içeri girip hulüs-u kalple derneğe "üye olmak istiyorum" demek geliyor.

Acaba kelli-ferli , geleceği parlak yöneticilere kanca atılıp , bu efsunlu derneğe alınmasına karşın benim gibi Anadolu 'nun en ücra yöresinden gelen bir insanı alırlar mıydı?

Ya herro ye merro

Vakit çok erkendi. Söz; bu girişimi gelecek sefere deneyeceğim. Ya herro, Ya merro !.. Bir de bakmışsınız ki gözlerim kapalı törenim başlamış bile.

Yakın tarih kokulu sokak

Aynı sokakta geniş bahçeli bir Fransız Evi de var. Abdülmecit 'in Fransız eşine yaptırdığı köşkmüş . Yakında bir güvenlik kulübesi içinde mışıl mışıl uyuyan görevliyi rahatsız etmeden BİA'nın mütevazı binasını arıyorum.

"Lavanta kokan insanlar"

Sıradaki bütün kapıları tek tek yokluyor, zillerdeki adları okuyorum. Hemen hepsi yabancı; yani gayrimüslüm ; yani Levanten.

Ben çocukluğumdan beri bu Levantenleri "Lavanta" kokan insanlar olarak bildiğimden, sokağın pisliğini yadırgıyorum.

Baran'la tanışma

Alçak girişli tek kapılı binadan uzun boyum nedeniyle başımı eğip içeri giriyorum. Etraf karman çorman. Hemen üst kata çıkıp zili çalıyorum. Çıt yok. Az sonra Tuncelili Baran aşağıdan geliyor. Daha önce görmemiştim, ama tanıdım işte.

"Ben Cumhur, Siirt'ten" dedim.

"Tanıyorum" dedi.

Elinden fırından yeni çıkmış ekmek gibi bir tomar gazete vardı. Adiloş bebenin memeye sarılması gibi ben de 8 yaşından beri beslendiğim gıda ya saldırıyorum.

Kendime gazetelerden oluşan mükellef bir ziyafet çektim.

#Sakallı Yüksel

Kapıda bu sırada İzmir'de el sıkıştığımız sakallı Yüksel belirdi. Gelecekteki belgelerde benim ikinci bilgisayar hocam olarak geçecekti.Beni hemen ekranın başına çekip fareyi tıklatıp bilgi çağına davet etti. İlk öğretmenim şimdi GAP'da çalışan Rahiya Kemaloğlu idi. Onu da anıyorum.

Yaşar, Nadire, Kürkçü ve Yasemin

Arkadan lojistik koordinatörümüz Yaşar geldi; peşinden İzmir'den aldığı folklorik bir süpürgeyi kapısına asıp Ege yöresi geleneklerine göre "kızına koca arıyor" haberine aday "Memedin kitapçısı" Nadire Mater ve sonra da aziz arkadaşının adını oğluma verdiğim Ertuğrul Kürkçü ve Yasemin Varlık ...

Yol gösterici Nilgün Uysal

Haberde rehber-yol göstericimiz Nilgün Uysal 'ı ise öğle yemeğinde yakından tanıyacak, alçak gönüllü misafirperverliğine hayran olacaktım.

Çerkez Tavuğu ve "dulun şansı"

Çerkez mutfağı ağırlıklı yemekleriyle ünlenen minnacık lokantada ne yazık ki Çerkes Tavuğu kalmamıştı. Zaten her beğendiğim yemekten birkaç porsiyon kaldığı söyleniyor, sıra bana gelince o da başkasına kısmet oluyordu. Yıllardır yoklar içinde var olan bir yöre insanı bunu yadırgamazdı . Aklıma halime uygun yerel bir özdeyiş geldi:

"Ale Şansıl Armile İl Leyl Yıksar"

Türkçesi: "Dulun şansına gece kısalır"

Uzun yıllar, bol vakitlerde, eli açık "sehi" ortamlarda sıklaşan birliktelikler umuduyla sevgi pınarlarından selamlar, sevgiler, esenlikler, güzellikler sunuyorum.(ÇK/YV/YÖ)