Mağduriyet Kasabası: Ceylanpınar

Ceylanpınar, GAP ve Atatürk Barajının yanıbaşında olmasına rağmen sulama alanının dışında tutuluyor. DSİye göre Ceylanpınarın yeraltı suyu yeterli. Çiftlik dışında yaşayan köylülere işgalci gözüyle bakılıyor, okul, hastane gibi hizmetlerden mahrumlar.

Ceylanpınar

Ceylanpınar, Güneydoğu Anadolu Projesi'nin (GAP) ve Atatürk Barajı'nın yanı başında bulunmasına rağmen sulama alanı dışında tutuluyor.

Devlet Su İşleri (DSİ) 15.Bölge Müdürü yetkilileri Ceylanpınar'ın yalnızca 44 bin hektar alanının Atatürk Barajı'nın suyundan istifade edeceğini söylüyor.

Yetkililer, Ceylanpınar arazisinin tamamının Atatürk Barajının suyundan istifade etmemesinin nedenini ise, kasabanın Türkiye'nin en zengin yer altı su rezervine sahip olmasına bağlıyor.

"Yeraltı suyunuz var size yeter"

DSİ'nin açıklamasına göre; tünellerden bırakılan suyun miktarı 328 metre küp. Bunun 124 metre küpüyle Şanlıurfa Merkez arazileri ve Harran Ovası sulanıyor. Geri kalan su ise Viranşehir'e, Ceylanpınar'ın bir kısmına ve Mardin Kızıltepe Ovasına veriliyor.

Arazi varlığı açısından Türkiye'nin en büyük çiftliği olan Ceylanpınar'da, Tarım İşletmeleri Genel Müdürlüğü'nün (TİGEM) ürettiği buğday Türkiye'nin 10 günlük tüketimini karşılayacak düzeyde.

Çiftliğin 348,1 dekarlık alanında buğday, 329 bin dekar alanında pamuk, 10 bin 140 dekar alanında mısır, ekimi yapılırken yılda 300 ton fıstık üretimi yapılıyor.

TİGEM'lerin özelleştirmesinin gündeme gelmesiyle en çok ilginin İsrail'den geldiği belirtiliyor. Çiftlikte hayvancılık alanında sürdürülen faaliyetlerde ceylan, sığırcılık ve koyunculuk ağırlıklı.

Hayvancılık alanda yıllık üretim koyun sütünde 2 bin ton, inek sütü 3 bin ton,peynir ise 600 bin ton.

Memur,sözleşmeli personel,daimi işçi ve geçici işçi olmak üçeri çiftliğin 2 bin 8 çalışanı bulunuyor. Pamuk toplama çapalama döneminin yanı sıra diğer ürünlerin hasat ve ekim döneminde çalışanların sayısının 4 bine çıkıyor.

Ceylanpınar'a bağlı bazı köylerin çiftlik arazi içinde bulunduğu için söz konusu çiftlik arazisinde sığıntı gibi yaşıyor. Yetkililer bu köylüleri işgalci gibi görüyor ve işgalci gibi görüldüğü için de düzenli yerleşimlerine izin vermiyor.

Okul olmadığı için çocuklara eğitim verilmiyor. Bir çok köyü ise taşımalı eğitimden de faydalanamıyor. Köy halkının erkek çocukları okuma yazmayı ise askerde öğreniyor.

Askerliğini yapmamış erkekler Türkçe bilmiyor. Çoğunluğu Arap Bagara aşiretine mensup bu köylerde okul, elektrik, telefon su, yol, sağlık cami hizmeti gibi bir insanın yaşaması için gerekli hiç bir hizmet yok.(NK)