Filiz Ali: "Sevgili Hrant, Her Yıl Gençleşen Kalabalıklarla Vazgeçmiyoruz"

Haberin Kürtçesi  için tıklayın

Agos Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Hrant Dink'in öldürülüşünün 12. yıldönümünde Şişli'deki Agos Gazetesi önünde yapılan anmada Hrant'ın Arkadaşları adına açıklamayı Sabahattin Ali'nin kızı Filiz Ali yaptı:

"Sevgili Hrant,

"12. kez, seni aramızdan alan karanlığa karşı, senin ve ailenin yanında durmak için, ellerinle kurduğun, büyüttüğün gazeten Agos'un önündeyiz.

"Bizi acılarda akraba edenlerin kurdurduğu ve ne yazık ki her geçen gün büyüyen geniş ailemizin en eski üyelerinden biri olarak sesleniyorum bugün sana.

"Babam Sabahattin Ali, 1948 yılında, karlı bir sabahta, benim ve annemin birkaç poz fotoğrafını çektikten sonra, Ankara'dan İstanbul'a
doğru yola çıktı, bir daha geri dönmedi.

"Babam ne ilk ne de son kayıp oldu"

"Gözaltında kaybedilen ve akıbetini hala bilemediğimiz babam ne yazık ki bu ülke tarihinin ne ilk ne de son kaybı oldu.

"Babamı milli hislerle galeyana geldiği için öldürdüğünü söyleyen katilin, seni öldüren ve sonrasında bayrağın önünde poz veren katilden farkı yoktu.

"Sabahattin Ali 70 yıldır kayıp. Olayın iç yüzü, bugüne kadar gelmiş geçmiş iktidarlar tarafından ısrarla aydınlatılmadı, tıpkı iktidarın seni öldürenlerin Ankara'nın karanlık dehlizlerinde kaybolmasına izin vermeyeceğiz demesine rağmen cinayeti aydınlatmamış olması gibi...

"Sabahattin Ali gibi tanınmış, sevilen bir yazarın hunharca öldürülmesinin yarattığı dehşet ve korku, toplumu suskunluğa sevk ederken, öte yandan her türlü muhalefeti sindirmeyi vazife bilen karanlık güçlere de cesaret verdi.

"Her on yılda bir tekrarlanan askeri darbeler ile karanlık güçler denen, aslında içimizden birileri, diğerlerini yok etmeye devam ettiler.

"Öldürülen gazeteciler, yazarlar, sanatçılar, bilim insanlarının ardından toplumda gitgide derinleşen ve hiçbir biçimde tedavi edilemeyecek yaralar açıldı.

"Geniş ailemiz ne yazık ki büyüdü"

"Geniş ailemiz 1948'den 2007'ye kadar ne yazık ki durmaksızın büyüdü. Seni kaybetmemizin ardından da hız kesmediler. Sadece Ocak ayı, onca canımızı anımsatıyor bize.

"Onat Kutlar, Metin Göktepe, Uğur Mumcu, Muammer Aksoy bize Ocak soğuğundan bakıyorlar, bugün burada bizimleler.

"Yasemin Cebenoyan Aralıktan bakıyor bize. Şubatın ayazında Abdi İpekçi var.

"Babam kayıptır dedim, Cumartesi Anneleri/İnsanları 1995 yılından beri Galatasaray Meydanı'nda babamın, 1915, 24 Nisan'ında İstanbul'da gözaltına alınarak trenlere bindirilen Ermeni aydınlarının, 70'lerden beri Türkiye'de kaybedilen yüzlerce insanın akıbetini soruyorlar, Türkiye tarihine bir hakikat meydanı armağan eden bu İnsanlar kar kış, saldırı, gözaltı dinlemeden on yıllardır kayıplarını sormaya devam ediyorlar.

"Soruları gelmiş geçmiş iktidarlar tarafından yanıtlanmadı, kayıpları bulunmadı.

"Sana geçtiğimiz yıldan iyi haberler vermek isterdim ama ne yazık ki veremiyorum.

"Yazarlar, siyasetçiler, gazeteciler hapiste"

"Yazarlar, kültür insanları, siyasetçiler, gazeteciler hapiste, haklarında iddianame bile hazırlanmadan, neden olduğunu bilmeksizin cezaevinde aylarını, yıllarını geçiriyorlar.

"Uluslararası mahkeme kararları hiçe sayılıyor, imzacısı olduğumuz sözleşmelere uyulmuyor, hukuksuz bir hukukla insanlar özgürlüklerinden mahrum bırakılıyor.

"Kayıplarımız bulunmadığı, bir mezardan mahrum bırakıldığımız yetmezmiş gibi, geçtiğimiz yıl Cumartesi Meydanı'na yapılan saldırılara tanıklık ettik, Cumartesi Anneleri/İnsanları artık meydanlarda değil, ara sokaklarda toplanıp soruyorlar kayıplarının akıbetini.

"Babamın kaybedilmesinden 70 yıl sonra gelinen noktada toplum, toptan pasifize edilmiş, her türlü haksızlık, hukuksuzluk, cinayet ve dehşeti kanıksamış durumda.

"Susmaktan hiç utanmadınız mı?!"

"Ne var ki güneşin her sabah doğması kadar doğal ve değişmez bir gerçek var evrende. Hafıza.

"İnsan hafızası kaybolan, kaybedilen, yok edilen, yakılan, parçalanan değerlerimizi unutmaz. Onlar, bu kayıp değerler hiç umulmadık bir yerde, umulmadık şekilde toplumun karşısına çıkar ve 'Susmaktan hiç utanmadınız mı' diye sorar.

"Sevgili Hrant, yine de o kadar umutsuz değiliz. Susmayanlar var, hala buradayız, bir yere gitmiyoruz, vazgeçmiyoruz.

"Seni öldürdüklerinde henüz çocuk olanlar bugün burada, aramızda, öldürülmenizin peşine düşüyorlar, soru soruyorlar, susmuyorlar.

"Sizler, kaybettiğimiz bütün değerlerimiz, bize Ocak ayazında bakarken, biz burada, her yıl gençleşen kalabalıklarla vazgeçmiyoruz demeye devam ediyoruz. Umut burada!

"Bu topraklar, bu ülke bizim!"

(HA/AÖ)

* Fotoğraf: Hrant Dink Vakfı