Müebbetliklerin Kitabından: Aramızda Kalsın!

Masanın üzeri doluydu. Sözlük, dergi, kitaplar, kalem, defter, kâğıt ne bulduysam yazmıştım adeta. Kaç zamandır üzerinde yoğunlaştığım ekonomi çalışmamın "istihdam, işsizlik" başlıklı kıs­mına gelmiştim. Gelmiştim ya, öteye gidemiyor, hiç ilerleyemiyordum bugün.

Kafamı toparlamak ne mümkün. Gözlerim çalışma notlarımda, aklım ise O'ndaydı. Derken, gözlerim de aklıma uyup, karşı duvardaki fotoğraflarda gezinip gelip O'nun fotoğrafına takı­lıyordu. Siyah dalgalı saçları, ışıltılı, zekice bakan kapkara gözleri, dudaklarının kenarlarını hafifçe kıvıran o muzip hoş gülümsemesiyle bana bakıyordu.

Arkasına "Ortadaki benim" yazmıştı. Oysa fotoğrafta tekti. Bir de şunu eklemişti: "Bekleyin geliyorum. Üç vakte kadar ordayım. Artık üç asır mı olur, üç milenyum mu olur, bilinmez" diye eklemişti. Bu cezaevine sevk olmak için Adalet Bakanlığı'na dilekçe yazmıştı defalarca. Neden mi? Çünkü her de­fasında dilekçesine olumsuz yanıt veriliyordu da ondan. Olumlu yanıt verilseydi ne diye defalarca dilekçe yazılsın ki sevgili okur?

Ve nihayet sevki çıktı işte. Bekliyorduk, gelecekti. Masal gibi, büyü gibi, düş gibi. Ama gerçek. Gelecekti.

Mektuplarımızı çoğumuz şu dilekle bitiririz: Görüşmek umu­duyla. O ise daima "görüşeceğiz" ya da "GÖ-RÜ-ŞE-CE-GİZ! Bir gün mutlaka" derdi. Bir defasında da "En kötü ihtimalle dışarda görüşürüz. Sayılı gün tez geçermiş. Müebbetimin bitmesine topu topu 20 senecik kaldı" diye yazmıştı.

20 senecik değil ama çok uzun bir 20 gün bekledik. Sevk gelinişti gelmesine de, 20 günlük hücre cezası varmış. Doğruca hüc­reye götürmüşlerdi. Daha biz yüzünü görmeden, sesini duymadan dokunmadan. Bugün son günü. Akşamüzeri gelir. Berrin arkadaş mahkemede olduğundan hücrede yalnızdım. Beklemek zordur, bi­liyordum. Yapayalnız beklemek çok daha zormuş, öğrendim. Şu son gün, son saatler geçmek bilmiyordu.

Böyle durumlarda en iyi çare çalışmaktır. Ben de bir kez daha bunu bugün kaçıncı defa yaptığımı hatırlayamıyorum. Kendimi silkeleyip "Hade Ayşe, iş başına! En azından elindeki işsizlik ko­nusunu yaz bitir" dedim. Bu sert uyarımla hemen kendime gelip beş altı cümle yazıvermiştim ki kapı açıldı. Bu saatte bu da nesi demeye varmadan O'nu gördüm. Oydu! Rojda!

"Rojda!" "Ayşe!"

Zıplayarak içeri girdi. Sıkıca sarıldık, sımsıkı. Bir an "herşeyin fazlası zarardır" kuralını unutmuşuz meğer.

"İmdat! Nefes alamıyorum!" dedi gülerek.

"Sen mi? Ben öldüm bile!"

Kuralı unutmayan gardiyanlar ise bir yandan Rojda'nın eşyala­rını ararken bir yandan da "Hadi bayanlar! Sonra sarılırsınız, eşya­ları içeri alın, bayanlar!" diye söyleniyorlardı.

Rojda bana doğru dönüp, dil ucuyla "Bayan sizsiniz. Baydınız bizi" dedi gülerek. Sonra onlara dönüp "Daha az önce aradınız ya eşyaları; hücreden çıkarken. Şimdi ne arıyorsunuz ki?" dedi iğneli iğneli. Biri ters ters baktı. O devam etti "Siz sekiz kişi bulamadınız galiba. Ne aradığınızı söyleyin de biz de arayalım, belki buluruz!" dedi. Dudaklarının uçları yine öyle kıvrılmıştı.

Arama bitip de eşyaları içeri aldığımızda biz sohbetimizi çok­tan koyulaştırmıştık bile. Sanki yıllardır yan yana, berabermişiz gibi daldan dala atlayarak, daha birimiz bitirmeden diğerimiz lafı alarak, birbirimizin sözünü kese kese, güle eğlene, sohbet ediyor, konuşuyor, konuşuyor, konuşuyorduk.

Bir ara masadaki yığıntıya el attı. İstihdam verilerinin olduğu yayının sayfalarına göz atarken bir yandan da "Bunlar ne? Ekono­mi mi çalışıyorsun?" dedi. "Evet" dedim. Elimde, üst satıra güzel yazımla büyükçe yazdığım "İşşizlik" başlığı ve başlığın devamın­daki yazdığım satırlarımı beğenmeyerek, güzel çarpılarımla bir güzel karaladığım iç karartıcı yazı yazma girişimimin belgesi olan sayfayı işaret ederek, "Evet ama gördüğün gibi bir arpa boyu yol alamadım daha" dedim.

"İyi ki yazamamışsın. Artık gerek yok!" dedi.

Yine o muzipçe kıvrılan dudaklar.

"Neden? İstihdam sorunu, işsizlik çözüldü mü yoksa!"

"Tabii ya! Dur anlatayım dinle de kararı sen ver."

"Çok merak ettim sahiden de... Anlat, neymiş bu parlak for­mül?"

"Şimdi ben bu cezaevine geldim ya, girişte dört gardiyan vardı. Beni bir odaya aldılar. "Soyun" dediler. "Soyunmam. Bu insani de değil, hukuki de" dedim. Olay çıkmadan halletmek istiyorlardı. Hatta biri, "Ne var soyunsan? İnsanlar plajda bikiniyle dolaşıyor" dedi. Mantığa bakar mısın? "Kesinlikle haklısın, Ama belki gözün­den kaçmıştır(!) diye hatırlatayım, burası plaj değil" dedim.

"İyi demişsin. Sonra?"

"Diğeri lafı aldı. Aman soyun işte, ne olacak ki, hepimiz baya­nız, utanma, dedi. "Eh madem bu kadar normal görüyorsunuz, öy­leyse buyrun siz soyunun. Hepimiz bayanız(!) utanmayın!" dedim. Neyse, çok uzatmayayım lafı. Epeyce tartıştık. "Öyleyse zorla so­yarız deyip telefon etmeye gitti biri. Az sonra bir yardımcı müdürle iki de gardiyan geldi. Zorla soydular..."

"Bir yaran beren var mı? İyi misin?" dememe kalmadan, sözü­mü kesip "İyiyim, merak etme. Nerde kalmıştım? Ha, sonra giyin dediler. Madem siz soydunuz, siz giydirin. Giyinmem ben dedim. Bu daha zordu ki az sonra iki gardiyan daha çağırdılar, öyle giydirdiler."